Θρηνητικός εις κόμητα Ιωάννην Καποδίστριαν, Κυβερνήτην Ελλάδος

                                            -Από Παναγιώτης Παπαδάς - FB

    Σαν σήμερα, στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονείται ο πρώτος Κυβερνήτης του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους, Ιωάννης Καποδίστριας.

    Αν με ρωτούσατε, ποιο πρόσωπο από την νεότερη ελληνική πολιτική Ιστορία έχω σε περισσότερη εκτίμηση, η απάντηση θα  ήταν ασυζητητί ο ''μπάρμπα-Γιάννης ο Καποδίστριας'', όπως τον αποκαλούσε ο λαός στην εποχή του, γιατί στην συνείδησή μου είναι η πιο καθαρή, η πιο αγνή και καθαγιασμένη προσωπικότητα της εποχής εκείνης -για να μη πω και σε όλη την Ιστορία μας- κάτι σαν αρχέτυπο πολιτικού!

    Ο περισσότερος κόσμος στην εποχή του τον σεβόταν, διότι έθετε σε προτεραιότητα το συμφέρον του λαού και της χώρας που διοικούσε και ύστερα όλα τα άλλα. Συγκεκριμένα, έχοντας σπουδάσει Ιατρική, βοηθούσε -και αμισθί μάλιστα- τους πολίτες που τον είχαν ανάγκη παράλληλα με τα κυβερνητικά του καθήκοντα, ενώ έδωσε και την περιουσία του, για να βοηθήσει τον λαό του και την πατρίδα του χωρίς να ζητήσει ποτέ αντάλλαγμα, και όπως ο ίδιος έλεγε ''Εφόσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν''.

    Από την άλλη είναι αξιομνημόνευτη η στιγμή της ελεύσεώς του στην Ελλάδα, όταν αρχικά ο κόσμος λόγω της ταπεινότατης ενδυμασίας του τον νόμισε ταχυδρόμο(!) και ύστερα τον υποδέχθηκε κλαίγοντας ως Μεσσία και φιλώντας του τα χέρια, αλλά και η άμεση προτροπή του Θ. Κολοκοτρώνη να φορεί ακριβότερα και λαμπρότερα ρούχα πλέον ως κυβερνήτης, ώστε να χαίρει του δέοντος σεβασμού(!).

    Έτσι θυσίασε τα πάντα και θυσιάστηκε και ο ίδιος μια Κυριακή σαν σήμερα στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, δολοφονηθείς από τα χέρια των αδελφών Μαυρομιχάλη πρωτίστως και εμφανώς για μικροπολιτικούς λόγους, ενώ κατά πολλούς λόγω των διεθνών συμφερόντων. Τους δε αδελφούς Μαυρομιχάλη ο κόσμος λύντσαρε, εδίωξε και εφόνευσε εν τέλει ως πατροκτόνους, ενώ τον θανόντα Κυβερνήτη τον θρήνησε ως σωτήρα του, γιατί κατάφερε να δημιουργήσει κράτος εκ του μηδενός ιδρύοντας φιλανθρωπικά ιδρύματα, ανεγείροντας σχολεία, αναπτύσσοντας και εξελίσσοντας την γεωργία, βελτιώνοντας κατά τον δυνατόν την οικονομία και τις υποδομές του κράτους και ουσιαστικά ανασταίνοντας τον μέχρι πριν υπόδουλο ελληνισμό από τις στάχτες του.

   Όπως είπαμε βοήθησε ψυχή τε και σώματι τον λαό της Ελλάδος που τον είχε ανάγκη, όχι μόνον από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, αλλά και πριν αυτήν ως διπλωμάτης. Κυριολεκτικά είναι ο πατέρας του Ελληνικού κράτους, για όλα τα παραπάνω, αλλά και για το γεγονός, ότι λόγω των διπλωματικών του ελιγμών απέκτησε η χώρα τα μέγιστα δυνατά σύνορα για την εποχή. Για αυτά πρέπει λοιπόν να τιμάται ως πατέρας μας!

   Μακάρι το γεγονός της -κατά πολλούς υποκινημένης- δολοφονίας του να γίνει μάθημα στους Έλληνες και κάποια μέρα να ενωθούν, όπως θα ήθελε και ο ίδιος και να εκτιμούν τους ανθρώπους που πάλεψαν για την ελευθερία, την αυτονομία, την ανεξαρτησία και κάθε τι σήμερα θεωρείται δεδομένο, ενώ τότε όχι.

   Πρέπει γνωρίζουμε το τιτάνιο έργο του, ώστε να καταλάβουμε πόσα τού οφείλουμε! Αιωνία σου η μνήμη Ευεργέτα!