Ο Μάρκος Βαμβακάρης και το ζεϊμπέκικο...

                           

                          Ο Στέλιος Βαμβακάρης μιλάει για τον πατέρα του!

‘’Το ζεϊμπέκικο είναι χορός αρσενικός, χορός νταήδων, χορός πολεμιστών. Είναι χορός νταλκαδιάρικος, δεν είναι για παιχνίδι.

Υπάρχουν πολλές μορφές ζεϊμπέκικου, το γιουρούκικο, το αϊδίνικο, το καμηλιέρικο, το απτάλικο, το παλιό ζεϊμπέκικο και το καινούργιο, το κοφτό, το στριφογυριστό. Έχει κόλπα πολλά το ζεϊμπέκικο, πολλά είδη.

Ο μουσικός που χτίζει στα εννέα όγδοα, έχει περιθώριο να κάνει πολλά, γιατί έχει εννέα νότες μπροστά του, εννιά χτυπήματα και, αν ξετυλίξεις το νήμα που κρύβουν, θα φτάσεις πολύ μακριά.

Ο Μάρκος ήταν ο αρχηγός στα εννέα όγδοα. Οι άλλοι έμαθαν να γράφουν τα ζεϊμπέκικα ακούγοντάς τον. Τούς έδωσε τα φώτα του. Πρωτοπόρος. Είχε κάτι παλάμες σαν κουπιά, σαν φτυάρια, βούταγε το μπουζούκι και το καρύδωνε, του έκανε κεφαλοκλύδωμα, αυτή ήταν η μέθοδός του.

Με αυτό το πιάσιμο έβγαζε το καραντουζένι του κα μεταμορφωνόταν ολόκληρος σε ορχήστρα. Μυαλό, ψυχή, φωνή, μπουζούκι και το πόδι για κρουστό. Δεν υπάρχει μπουζουξής που να θέλησε να καταλάβει την αληθινή πενιά και να μη μελέτησε τα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη.

Ο Μάρκος έπαιζε το όργανο και την ίδια στιγμή βάραγε κλακέτες με το πόδι, χόρευε καθιστός, είχε τον ρυθμό στο αίμα του. Ο Μάρκος έφτιαχνε το ζεϊμπέκικο πάνω στα βήματά του, γιατί ήθελε να μπορεί να το χορεύει πάνω στο κέφι του.

Όπως ο καλός χασάπης παίρνει τα εντόσθια του αρνιού, τα τυλίγει πλεξούδα με τόση μαεστρία και σου φτιάχνει μια γαρδούμπα θανατηφόρα, έτσι κι ο Μάρκος είχε την καύλα κι έφτιαχνε το ζεϊμπέκικο φορμαρισμένο στα πόδια του και μπέρδευε την κοινωνία όλη.

Για να χορέψεις ένα ζεϊμπέκικο του Μάρκου έπρεπε να χεις ανάψει τα καντήλια του Πειραιά, να `χεις μετρήσει τα βράχια της Πειραϊκής. Έπρεπε να χεις πάει από υπόγειες διαδρομές, να ’χεις κρυφτεί κάτω από γέφυρες και πίσω από παραπήγματα, να’ χεις ανεβοκατεβεί βραχάκια, να `χεις σκαρφαλώσει λόφους, να’ χεις πάει βαρκάδα στα λιμανάκια, να’ χεις περάσει απέναντι στις... Σαλαμίνες.

Έπρεπε να’ χεις κάνει την σπουδή σου για να φτάσεις στο σημείο να χορέψεις του Μάρκου την ζεϊμπεκιά. Δεν θα ’ταν ψεύτικο το πάθος, σαν την κάλπικη λίρα που βάζουν στην Βασιλόπιτα.

Δε θα ’ταν μια χορογραφία ζογκλερίστικη, αλλά μια τελετή της ανθρώπινης ύπαρξης, ένα στριφογύρισμα βγαλμένο από τα σπλάχνα και τα’ αντερα, ένας χορός που θα σε ξεκοίλιαζε ο κοφτερός ρυθμός του και η λύσσα του’’.

Αναδημοσίευση από:  FB