Κάθε λογικός άνθρωπος, είτε πιστεύει στον Θεό, είτε όχι, αναγνωρίζει ότι το παρακάτω χωρίο έχει μια τεράστια υπαρξιακή Αλήθεια και μια ηθική επιταγή απέναντι στους συνανθρώπους μας: "Γεν. 1,26 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν.
Μόνο αποτροπιασμό προκαλούν σε κάθε έλλογο
ον οι περιπτώσεις κακοποιήσεων, είτε σωματικών, είτε ψυχικών, είτε σεξουαλικών!
Κάθε μέρα που περνά η σήψη κάνει περισσότερο αισθητή την παρουσία της και η δυσοσμία της ξυπνά -κατά κάποιον τρόπο- έστω και λίγο τα μυαλά των ανθρώπων! Φτάνει όμως αυτό;
Από FB: Παναγιώτης Β. Παπαδάς
Διάφοροι ιστορικοί -και μη- κύκλοι
αδιαφορούν για τις πρωτογενείς πηγές και στέκονται στην κοπτοραπτική, για να
υποστηρίξουν τις αναληθείς και μεροληπτικές θέσεις τους!
Αν όμως μελετήσει κανείς τις πηγές θα δει, ότι η ελληνικότητα του Βυζαντίου ήταν βάσει δεδομένων αναμφισβήτητη, αλλά και ότι την ομολογούσαν και οι άνθρωποι της τότε εποχής!
-Γράφει ο Παναγιώτης Παπαδάς*
Είχα στον νου μου από καιρό να γράψω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με το δημοτικό τραγούδι και την κατάσταση, στην οποία αυτό βρίσκεται σήμερα. Όχι ως ειδικός, αλλά -ας μού επιτραπεί, παρακαλώ, ο αυτοχαρακτηρισμός- ως μελετητής κατά κάποιον τρόπο της λαογραφίας και του μουσικού αυτού είδους μέσα από τις όποιες παρατηρήσεις και τις εμπειρίες, που έχω αποκομίσει από αυτήν την ενασχόληση, οι οποίες και θα αναφερθούν παρακάτω. Και αφορμή λοιπόν για αυτό ήταν, ότι το τελευταίο διάστημα έτυχε να πέσουν στην αντίληψή μου λόγια κάποιου γνωστού στον χώρο της παραδοσιακής -και μη- μουσικής σχετικά με την συνέχισή της και το δημοτικό τραγούδι! Μού έκανε, ομολογώ, μεγάλη εντύπωση, ότι είπε πως τα σημερινά πανηγύρια συντηρούν την παράδοση και το δημοτικό τραγούδι! Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Το πρόσφατο βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών -τιμώντας μια 40χρονη προσπάθεια για την καταγραφή, μελέτη και προβολή της ελληνικής μουσικής παράδοσης- επαναφέρει το αίτημα για μια σύγχρονη προσέγγιση και «διαχείριση» του λαϊκού μουσικού μας πολιτισμού.
Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πολιτισμικό ναυάγιο της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι η απώλεια του λαϊκού, που υποκαταστάθηκε από φολκλορικές αναπαραστάσεις ή από λαϊκίστικα «έντεχνο-λαϊκά» προϊόντα...
